4,5 ΧΡΟΝΙΑ ΣΥΡΙΖΑ ΣΕ ΤΙΤΛΟΥΣ

Στις αρχές του επόμενου μήνα μας δίνεται η ευκαιρία να επιλέξουμε την κυβέρνηση των επόμενων τεσσάρων ετών. Όπως επιβάλλεται πριν από κάθε κάλπη, είναι η ώρα να αναλογιστούμε τι ζήσαμε τα τελευταία 4,5 χρόνια, ώστε να αποφασίσουμε ποια από τις προτεινόμενες «λύσεις» πρέπει να απορρίψουμε, ώστε στην συνέχεια να αποφασίσουμε ποια θα προκρίνουμε: 

Α. Σε οικονομικό επίπεδο, η ομάδα που μας κυβερνά ανέκοψε την πορεία της χώρας προς την έξοδο από την στενή οικονομική επιτήρηση και πήγε την χώρα και την οικονομία μας πολλά βήματα πίσω. Μετά ένα απολύτως καταστροφικό πρώτο εξάμηνο – για το οποίο δεν φταίει (μόνο) oΒαρουφάκης, αλλά ο Πρωθυπουργός της χώρας – η κυβέρνηση παρέδωσε όλα όσα οι «μπαμπούλες» του «παλιού πολιτικού συστήματος» αρνούνταν να παραδώσουν (βλ. π.χ. το 100ετές Υπερταμείο). Η φοροεπιδρομή που ακολούθησε και που έπληξε μεταξύ άλλων τους σε απίστευτο βαθμό ιδίως τους φορολογικά συνεπέστερους από τους ελεύθερους επαγγελματίες, ήρθε να προστεθεί στην στάση της κυβέρνησης που δεν πήρε πίσω κανένα από τα μέτρα που με τόσο πάθος κατήγγελλε όσο ήταν στην Αντιπολίτευση. 

Β. Σε εθνικό επίπεδο, η υπηρέτηση των διαχρονικών στόχων της χώρας υποχώρησε σημαντικά. Η βεβιασμένη και εσπευσμένη συμφωνία των Πρεσπών υιοθετήθηκε από την ομάδα που μας κυβερνά, περισσότερο για να πλήξει και να διασπάσει την αντιπολίτευση και για να δώσει προς τα έξω διαπιστευτήρια αποτελεσματικότητας ως προς το τι μπορούσε να επιβάλει στο εσωτερικό της χώρας. Παρά τους διακαείς πόθους της κυβέρνησης, η αντιπολίτευση έμεινε αλώβητη και αυτό που τελικά έμεινε ήταν μια διεθνής συμφωνία που δεσμεύει την χώρα για αόριστο χρόνο και που ανατρέπει «εθνικά δίκαια» και εθνικές στρατηγικές δεκαετιών που υιοθετούσαν διαχρονικά όλες οι βασικές πολιτικές δυνάμεις. Κι όλα αυτά με μόνο αντάλλαγμα το νεφελώδες επιχείρημα της μη εξακολούθησης «δαπάνης εθνικού κεφαλαίου». 

Γ. Το χειρότερο, όμως, που κατά τον γράφοντα έχει συντελεστεί τα τελευταία χρόνια έχει να κάνει με το επίπεδο των θεσμών. Την συμβολική (δια των ενδυματολογικών επιλογών) υποτίμηση του Κοινοβουλίου τις πρώτες μέρες διακυβέρνησης της χώρας διαδέχθηκε πρωτοφανής επίθεση εναντίονκάθε δημοκρατικού θεσμού. Οι άνθρωποι που διακήρυτταν ότι ήταν «ήταν κάθε λέξη του Συντάγματος» (α) διεξήγαγαν δημοψήφισμα-παρωδία (βλ. ερώτημα, χρόνο προδημοψηφισματικής περιόδου, απουσία κάθε διαλόγου προ του δημοψηφίσματος), το αποτέλεσμα του οποίου αγνόησαν πλήρως και χωρίς περιστροφές, (β) επέλεξαν ηγεσία του Αρείου Πάγου πέντε μέρες προ του δημοψηφίσματος 3 η ώρα το πρωί, (γ) πίεζαν – σε βαθμό που προσέγγιζε την ποινικώς κολάσιμη εκβίαση – ανερυθρίαστα (ευτυχώς μάταια) τους Δικαστές του Συμβουλίου της Επικρατείας, για να κρίνουν ως συνταγματικό τον κραυγαλέα (στα μάτια σύσσωμης της επιστημονικής κοινότητας) αντισυνταγματικό νόμο για τις τηλεοπτικές άδειες,ενώ (δ) απέτυχαν σε όλα τα κομβικά και σπουδαία (για αυτούς) νομοθετήματά τους να περάσουν τον δικαστικό έλεγχο της συνταγματικότητάς τους. 

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ήρθε και η τραγωδία στο Μάτι το καλοκαίρι του 2018, για να δείξει ότι οι άνθρωποι έχουν χάσει ακόμη και την στοιχειώδη ανθρώπινη ευαισθησία. Ανεξάρτητα από το αν υπάρχουν ποινικές ή άλλες ευθύνες ως προς τον επιχειρησιακό χειρισμό της κρίσης, έχει πλήρως αποδειχθεί  ότι την ώρα της απόλυτης τραγωδίας η κυβέρνηση νοιαζόταν μόνο να στήνει συσκέψεις-παρωδίες και να ενορχηστρώνει επιχειρήσεις απόδοσης ευθυνών στους ίδιους τους πληγέντες.

Το μόνο που νοιάζει τους αυτοανακηρυχθέντες ως «οπαδούς του νέου στην πολιτική» είναι πώς θα ξεγελάσουν τους δημοκρατικούς θεσμούς (Δικαιοσύνη, Ανεξάρτητες Αρχές, Κοινοβούλιο),για να επιδίδονται στην πολιτική συνήθεια που είναι πιο παλιά από την ίδια την σύσταση του ελληνικού κράτους: στον διορισμό ημετέρων, στο γνωστό μας ρουσφέτι. Από το 2015 το κόστος μισθοδοσίας του Δημοσίου αυξήθηκε κατά 2 δις ευρώ περίπου (περίπου 13%).

Τα τελευταία χρόνια, την ώρα που ο κόσμος κάνει ασύλληπτα άλματα και η 4η βιομηχανική επανάσταση έχει ήδη αρχίσει, εμείς έχουμε παραδώσει εδώ και τέσσερα χρόνια τα κλειδιά της χώρας σε μια ομάδα ανθρώπων που στερούνται στοιχειωδών ικανοτήτων για να ηγηθούν της χώρας μας. Για να καλύψουν την ανικανότητά τους,διαιωνίζουν διλήμματα και συντηρούν προβλήματα που εκείνους τους κάνουν να αισθάνονται οικεία και να νιώθουν δυνατοί, αποστερούν όμως την χώρα μας από κάθε δημιουργική ικμάδα. Για να εξυπηρετήσουν την επ’ ελάχιστον κυβερνητική τους μακροημέρευση, δεν έπαψαν να θέτουν διαχωρισμούς της δεκαετίας του 1940 και να αναδεικνύουν ρητορική μίσους, που ψευδεπίγραφα δήθεν αντιμάχονται. 

Για αυτό, στις 7 Ιουλίου είναι η ώρα η διακυβέρνηση της χώρας να ανατεθεί σε άλλους κυβερνήτες, για να κυβερνήσουν με βάση τα διακυβεύματα του σήμερα και ιδίως του αύριο. 

Άρθρο στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ της Λάρισας της 23.6.2019

https://www.eleftheria.gr/m/%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82/item/233817-%CF%84%CE%B1-4,5-%CF%87%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%B1-%CF%83%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B6%CE%B1-%E2%80%A6%CF%83%CE%B5-%CF%84%CE%AF%CF%84%CE%BB%CE%BF%CF%85%CF%82.html?fbclid=IwAR0s-oXPSSxQEhGol_7Uve-EQowWwMTapfBZJouAQEqHyjYE4jbs9AQvEZk

Παρατάξεις, ηθική και ηθικολογίες

Η σημερινή κυβέρνηση εδώ και 4,5 χρόνια έχει κάνει ό,τι μπορεί, για να ευτελίσει την έννοια της πολιτικής και του πολιτικού. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό και ενδεχομένως πρωτόγνωρο στην πολιτική ιστορία (τουλάχιστον) της χώρας μας ένα πολιτικό κόμμα να έχει κάνει τόσα πολλά εξ όσων ως αντιπολίτευση κατήγγελλε:

- Αντί να σκίσει το Μνημόνιο με ένα άρθρο και ένα νόμο, τον Αύγουστο του 2015 μας έφερε το 3ο Μνημόνιο και προχώρησε σε πρωτοφανείς παραχωρήσεις που οι… «γερμανοτσολιάδες» των προηγούμενων κυβερνήσεων από το 2010 και μετά δεν διανοούνταν να συζητήσουν (βλ. το 99ετές Υπερταμείο).

- Ενώ κατήγγελλε το πελατειακό κράτος, γιγάντωσε την πρακτική της πρόσληψης «συμβασιούχων» με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, ακόμη και μετά την προαναγγελία της διάλυσης της Βουλής, κυριολεκτικά μέχρι την τελευταία μέρα στην εξουσία.

- Ενώ επετίθεντο στα μέλη των παλαιότερων κυβερνήσεων για προκλητικές σχέσεις με επιχειρηματίες και το οικονομικό κατεστημένο, «πιάστηκαν με την γίδα στην πλάτη», για να μιλήσουμε ακριβέστερα, πιάστηκε ο πρωθυπουργός με το πούρο στο κότερο γνωστού εφοπλιστή και με την «γάτα των Ιμαλαΐων» στην αγκαλιά του.

- Ενώ δαιμονοποιούσαν την ιδιωτική εκπαίδευση και της επετίθεντο διαρκώς και μανιωδώς και ως κυβέρνηση, στην ιδιωτική τους ζωή επέλεγαν να στέλνουν τα παιδιά τους σε γνωστά και εμβληματικά ιδιωτικά σχολεία.

Τα παραδείγματα είναι πάμπολλα και είναι ανούσιο να τα απαριθμήσουμε εξαντλητικά.

Ένα είναι βέβαιο: Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με την βοήθεια και των πολύτιμων συνεργατών τους ΑΝΕΛ μέχρι τις αρχές του 2019 κατάφερε να συνδέσει άρρηκτα το όνομά της με το ανερυθρίαστο ψεύδος και την πολιτική εξαπάτηση και μάλιστα σε εντυπωσιακά μικρό χρόνο. Κι άλλες κυβερνήσεις στο παρελθόν στιγματίστηκαν ως ανακόλουθες και πρωταθλήτριες στην πολιτική εξαπάτηση, ποτέ καμία όμως σε τόσο μικρό χρόνο. Με βάση τα αποτελέσματα των (δικαιωμένων πια λόγω Ευρωεκλογών) δημοσκοπήσεων, η αντίληψη αυτή κυριαρχεί – δικαίως – στην κοινή γνώμη από την Άνοιξη του 2016, σχεδόν ένα έτος μετά την ανάδειξή της στην εξουσία.

Κι επειδή αρεσκόμαστε γενικά στην γενίκευση και στην ισοπεδωτική κριτική, δεν είναι λίγοι – ιδίως ομοϊδεάτες μου – τον τελευταίο καιρό που συνηθίζουν να ρίχνουν τον λίθο του αναθέματος στην Αριστερά εν γένει. «Έτσι είναι η Αριστερά», λένε και κομπορρημονούν για την ηθικότητα της παράταξής τους (μας) και την ανηθικότητα της αντίπαλης παράταξης.

Από την άλλη πλευρά του πολιτικού φάσματος, δεν είναι λίγες οι φορές που ταυτίζεται ο «αριστερός» με τον καλό και ηθικό άνθρωπο που νοιάζεται για τον συνάνθρωπό του, ενώ ο «δεξιός» ταυτίζεται με τον «μοναχοφάη άρπαγα».

Ευτυχώς ή δυστυχώς, η ηθική ελάχιστη σχέση έχει με τις παρατάξεις εν γένει και τους πολιτικούς χώρους. Οι παρατάξεις δεν μπορούν να θεωρούνται συλλήβδην ως ηθικές ή ανήθικες. Οι ιδεολογίες που οι παρατάξεις εκπροσωπούν και μάχονται για την επικράτησή τους δεν είναι ηθικές ή ανήθικες. Μπορούν να θεωρούνται (τεκμηριωμένα ή μη) σωστές ή λάθος, πετυχημένες ή αποτυχημένες, όχι όμως και ως συλλήβδην ως ηθικές ή ανήθικες. Κριτήριο της επιτυχίας των ιδεολογιών και των πολιτικο-οικονομικών συστημάτων είναι η ευημερία των ανθρώπων και των κοινωνιών. Η ηθική δεν έχει σχέση με αυτό.

Και οι δύο (ή και περισσότερες) πλευρές του πολιτικού φάσματος μάχονται για έναν καλύτερο κόσμο και μια καλύτερη κοινωνία. Δεν σημαίνει ότι έχουν και οι δύο πλευρές δίκιο. Κατά την άποψη του γράφοντος, τα πολιτικώς και οικονομικώς φιλελεύθερα συστήματα με κάποια σχετικά περιορισμένη κρατική παρέμβαση ιστορικά έχουν αποδείξει ότι μπορούν να οδηγήσουν σε κοινωνίες πιο δυναμικές, με πιο ελεύθερους ανθρώπους, με μεγαλύτερη κοινωνική κινητικότητα και που πήγαν (οι κοινωνίες) τον εαυτό τους και τον κόσμο συνολικά πιο μπροστά. Και θα μάχομαι και η δική μας κοινωνία να κινηθεί σε μια τέτοια κατεύθυνση. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι οι αντίθετες προς την δική μου ιδεολογίες είναι ανήθικες ή ότι οι άνθρωποι που υιοθετούν μια τέτοια ιδεολογία έχουν κάποιο ηθικό κουσούρι.

Οι άνθρωποι που απαρτίζουν την κυβέρνηση που μας κυβερνά μέχρι τις 7 Ιουλίου έχουν κατακτήσει με το σπαθί τους το βραβείο των πιο ανακόλουθων κυβερνώντων στην πολιτική ιστορία της χώρας μας. Και θα πρέπει με την ψήφο μας να αποχωρήσουν από την εξουσία με το στίγμα αυτό να τους ακολουθεί, όχι διότι είναι αριστεροί, αλλά διότι οι συγκεκριμένοι αυτοί άνθρωποι με συγκεκριμένες πράξεις και παραλείψεις τους ευτέλισαν συστηματικά την πολιτική και την Δημοκρατία. Το στίγμα αυτό δεν το φέρει η Αριστερά εν γένει, αλλά ο συγκεκριμένος πρωθυπουργός και οι συγκεκριμένοι πρωταγωνιστές της ομάδας του. Οι απλουστεύσεις και οι ηθικολογίες δεν έκαναν ποτέ καλό σε κανέναν, πολύ περισσότερο αν μιλάμε για την χώρα μας.

Άρθρο μου στην ηλεκτρονική εφημερίδα www.onlarissa.gr της 21.6.2019