Γιατί όχι άλλη αποχή

Συνάδελφοι, δυστυχώς ηττηθήκαμε. Ούτε βήμα παραπάνω δεν μπορούμε να πάμε αν δεν αντιληφθούμε πρώτα τι συνέβη. Και τι συνέβη; Απέχουμε επί 4 συναπτούς μήνες, χωρίς η κυβερνητική πλευρά να υποχωρήσει μέχρι τέλους ούτε κατά έναν πόντο. Κατά την ταπεινή μου άποψη αποτύχαμε διότι:

• Επιλέξαμε το εδώ και 30 τουλάχιστον χρόνια πλήρως αποτυχημένο (και ανελεύθερο) μέσο της αποχής. Από το 1990 και μετά ποτέ και καμία αποχή δεν πέτυχε ουσιωδώς κανέναν στόχο της.
• Η αποχή θα μπορούσε να πετύχει, αν αυτοί που θέλαμε να πιέσουμε, πράγματι θα μπορούσαν να πιεστούν. Από αυτούς η συντριπτική πλειοψηφία των πελατών μας δέχθηκε μάλλον με ανακούφιση την αποχή. Οι μισοί είναι κατηγορούμενοι και εναγόμενοι, από τους επιτιθέμενους δε οι μισοί και πλέον δεν έχουν να καταβάλουν τα αναγκαία για την διεξαγωγή της δίκης. Η δε κυβέρνηση αδιαφόρησε πλήρως για την οικονομική αιμορραγία από την μη διεξαγωγή των δικών. Ας μην απορεί κανείς, όμως: Εδώ έκλεισαν τις τράπεζες μέρα μεσημέρι και θα νοιαστούν για τα έσοδα από τα δικαστήρια;
•  Πέραν της αποχής δεν κάναμε αρκετά για την ανάδειξη των θέσεών μας, τουλάχιστον γνωστό σε εμάς που δεν μετέχουμε στο Δ.Σ. του ΔΣΑ. Πέραν του πρώτου επιτυχημένου μήνα, στον οποίο αναδείξαμε σημαντικά τις θέσεις μας, στην συνέχεια ουσιαστικά συνεχίζαμε την αποχή με το "καταλυτικό επιχείρημα": Τώρα θα σταματήσουμε; Σε λίγο ψηφίζεται. Και αυτό «σε λίγο» έγινε Κυριακή του Θωμά, για να δικαιωθούμε οι «άπιστοι Θωμάδες» που λέγαμε ότι δεν βλέπαμε σύντομα την πρόοδο της διαδικασίας.
•  Παράλληλα, αποτύχαμε παταγωδώς να κάνουμε γνωστές στην κοινωνία – που ούτως ή άλλως είναι επιφυλακτική μαζί μας – τις θέσεις μας. Όλοι μας φταίμε για αυτό, πολύ περισσότερο για αυτό και πολύ περισσότερο η ηγεσία μας. Ο καθένας μας έχει 2-3 φίλους δημοσιογράφους, είχαμε κάθε δυνατότητα να αναδείξουμε τις θέσεις μας ακόμη και σε μέσα ενημέρωσης που ξέρουμε ότι θα ήταν διατεθειμένα για αυτό. Κι όμως, αφήσουμε την κυβέρνηση να αλωνίζει επικοινωνιακά.
•  Όσοι ασχολούμαστε με την κομματική δραστηριότητα σε κόμματα της αντιπολίτευσης δεν πετύχαμε να κάνουμε τα κόμματά μας ουσιαστικούς αγωγούς του μηνύματος μας. Παρά τους 4 μήνες αποχής, τελικά ήμασταν μόνοι μας.
•  Kάναμε την αποχή χωρίς καμία διακύμανση και προσαρμογή, ακόμη και όταν καμία εξέλιξη δεν υπήρχε στο προσκήνιο, και όπως τώρα μαθαίνουμε, ούτε στο παρασκήνιο. Είχαμε την «στρατηγική» του «αγώνα αντοχής», με την διαφορά ότι τα υποζύγια που έτρεχαν ήταν λίγα, ο δε Ελλανοδίκης αύξαινε συνεχώς την απόσταση της διαδρομής.

Δεν είναι δυνατόν να συνεχίσουμε να απέχουμε διότι:

• Γιατί κάτι που απέτυχε παταγωδώς επί 4 μήνες, δεν είναι πιθανό  να πετύχει τώρα, όταν μάλιστα η κυβέρνηση οσονούπω θα λάβει και την ποθούμενη χρηματοδότηση και τα έσοδα από τη μη διεξαγωγή δικών θα έχουν ακόμη μικρότερη σημασία για αυτήν.
• Γιατί είναι πολύ πιο σώφρον και αξιοπρεπές να σταματάς ένα μέσο κινητοποίησης όταν υπάρχει μια ουσιαστική – έστω και κακή – εξέλιξη στην υπόθεση, παρά όταν απλά αναγκάζεσαι να σταματήσεις «στη μέση του πουθενά» απλά και μόνον γιατί έχεις εξαντληθεί.
• Γιατί πλέον δεν αντέχουμε. Λένε πολλοί: Μα, το ασφαλιστικό μας διαλύει ούτως ή άλλως. Τι έχουμε να χάσουμε; Εγώ ξέρω, συνάδελφοι, ότι και ο καταδικασμένος σε θάνατο συνεχίζει να ελπίζει σε κάτι μέχρι την τελευταία στιγμή. Ελάχιστους από αυτούς βλέπω να αυτοκτονούν «πριν την ώρα τους». Θα το κάνουμε εμείς; Πόσω μάλλον εμείς, «δικηγόροι άνθρωποι», που και ένδικα βοηθήματα μπορούμε να ασκήσουμε και ευχέρεια λόγου έχουμε και κοινωνικά εντεταγμένοι είμαστε και εν πολλοίς πολύ πιο πολιτικά ενεργοί από άλλους; Η αντίδρασή μας πρέπει να συνεχιστεί, όχι όμως με αυτόν τον τρόπο.
• Στο κάτω-κάτω γιατί δεν μπορεί να συνεχίσουν να επωμίζονται το κόστος του αγώνα όσοι «άτυχοι» συμβαίνει να έχουν προσδιορισμένα δικαστήρια μέχρι τέλους του δικαστικού έτους. Από την αρχή το πρόβλημα ήταν ότι από την αποχή δεν πλήττονται ομοιόμορφα όλοι. Τώρα πια αυτό γίνεται ακόμη πιο ανισόρροπο και άδικο.
• Γιατί, όταν υφίστασαι μια ήττα, για να μπορέσεις να προχωρήσεις, πρέπει πρώτα να την παραδεχθείς, να συνειδητοποιήσεις πρώτα τι συνέβη, να ανασυνταχθείς, αν θέλεις να κερδίσεις τον πόλεμο. Το να συνεχίζεις να επιλέγεις τον ίδιο αποτυχημένο δρόμο αποτελεί βέβαιη συνταγή πλήρους και ολοκληρωτικής ήττας. 

Το Δ.Σ. του ΔΣΑ – και το περιορίζω στο ΔΣΑ, γιατί αυτού του Συλλόγου είμαι μέλος – πρέπει με μεγάλη περίσκεψη και αίσθημα ευθύνης να δει όλα τα παραπάνω, ιδίως λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι με την απόφασή του περί αποχής κλείνει υποχρεωτικά «τα μηχανάκια» και πρακτικά απαγορεύει σε πολύ συγκεκριμένη κατηγορία συναδέλφων – όσων εξαρτώμαστε από την δικαστηριακή δικηγορία – να εργαστούμε.