Ο δικηγορικός μου πατέρας, Μιχάλης Ζαφειρόπουλος

Δεν είναι εύκολο να γράφω για το Μιχάλη. Δεν είναι εύκολο ιδίως όταν συνειδητοποιώ ότι ως φυσική παρουσία δεν είναι πια κοντά μας. Είναι όμως τόσα και τόσο ζωντανά αυτά που έχουμε βιώσει όσοι ζήσαμε στενά μαζί του, που μετά το αρχικό σφίξιμο στην καρδιά η σκέψη για το Μιχάλη σχηματίζει ασυναίσθητα ένα χαμόγελο στα χείλη μας.

Από το Σεπτέμβριο του 2001 μέχρι τον Οκτώβριο του 2014 – με κάποια διαλείμματα και υπό διάφορες μορφές – είχα την τιμή να τον έχω «αφεντικό». Αλλά και μετά τον Οκτώβριο του 2014 είχα την χαρά να τον έχω φίλο. Πλέον έπειτα από 17 χρόνια δικηγορίας και 19 χρόνια παρουσίας μου στον ευρύτερο δικηγορικό χώρο μπορώ να αντιληφθώ πόσο σημαντικό ήταν που είχα ως δικηγορικό μου πατέρα τον Μιχάλη Ζαφειρόπουλο.

Για μένα ως νέο απόφοιτο της Νομικής, καταγόμενο και μεγαλωμένο στη Λάρισα χωρίς κανέναν δικηγόρο στο ευρύτερο οικογενειακό μου περιβάλλον ο Μιχάλης Ζαφειρόπουλος ήταν ο άνθρωπος που μου έμαθε την «αλφαβήτα» της άσκησης της δικηγορίας. Όχι μόνο σε επίπεδο νομικής γνώσης. Κυρίως σε επίπεδο δικηγορικής δεοντολογίας, δικηγορικής στάσης και συμπεριφοράς απέναντι στο συνάδελφο, στον εντολέα, στον συνδικαλιστή-δικηγόρο, στην ίδια την κοινωνία.

Ο Μιχάλης ήταν ένας πραγματικός άρχοντας. Ένας άρχοντας όχι αυστηρός, όχι ένας άρχοντας που προκαλούσε φόβο, αλλά ένας άρχοντας πρόσχαρος, προσιτός, ένας άρχοντας αγαθός (με την αρχαιοελληνική έννοια της λέξης).

Δυστυχώς, η καλοσύνη του και η καλοπιστία του αποδείχθηκε το αδύναμο σημείο του, με αποτέλεσμα σήμερα να μιλάμε για το Μιχάλη χρησιμοποιώντας χρόνους παρελθοντικούς.

Οι λέξεις δεν είναι αρκετές, για να εκφράσω τόσο την αδιανόητη αίσθηση της απουσίας του, όσο και την βαθειά χαρά μου που υπήρξα δικηγορικό και πολιτικό του παιδί.

Άρθρο μου στο δικηγορικό μαγκαζίνο "ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΗΓΟΡΟ" τεύχος Ιουλίου-Νοεμβρίου 2020

(https://www.metodikigoro.gr/wp-content/uploads/2021/01/metodikigoro_5th-11-12-2020.pdf)